چند وقته به این موضوع ایمان پیدا کردم که آدم خوب و بد وجود نداره... ملاک های ما برای شناخت آدم خوب یا بد دقیقا به این موضوع اشاره داره که کسی که بلده و میدونه که چطور یه کاری رو درست انجام بده از نظر ما آدم خوبیه و کسی که بلد نیست و نمیدونه، آدم بدیه...
مثلا شما توی یه شرکت کار میکنی که سه نفر پرسنل داره... هرکدوم دغدغه ها و مشکلات کاری خودشون رو دارند... یه نفر کارش رو بلد نیست و دائم به مشکل میخوره و دیگرون رو هم به مشکل میندازه و برای اینکه کاستی هاش مشخص نشه، ایرادات دیگرون رو به رخشون میکشه... حالا در مقابل اون کسی رو در نظر بگیرید که کارش خیلی خوب بلده و هیچ مشکلی نداره و میتونه مشکل دیگران رو هم راهنمایی کنه...
نمیشه صورت مسئله رو پاک کرد و گفت اونی که بلد نیست بکشه کنار... بالاخره همه وجهۀ اجتماعی میخوان... کار میخوان... پول میخوان...
فقط مسائل کاری نیست... توی خانواده هم اونایی که بلدن چطور حرف بزنن، بلدن مشکلات چطور حل میشه... آدمای خوبی ان و اونایی که دائم با پریدن به دیگران میخوان کاستی هاشون رو قایم کنن آدمای بدی ان...
پس همه چیز بر میگرده به آموزش... به یادگیری... اگر همه چیز درست و اصولی آموزش داده بشه... اگر آگاهی بره بالا... همه آدم خوبی ان...
نظر شما چیه؟